Foto van de week 4 - 10 april 2022

OUDE KIEKJES UIT HET FAMILIEARCHIEF ELDERINK AFL. 10
door Eric Ooink Facebookpag. Oud-Haaksbergen 2021-11-27

WINTERBEELD van de KIEVIT in Buurse, omstreeks 1900

Een mooi winters tafereel op ‘de Kievit’ aan de Meijersgaardenweg 10. We zien de voorgevel, die gericht is op ’n Porik. Deze kant van de boerderij is vanaf de Meijersgaardenweg, die vlak achter de boerderij ligt, niet te zien. Vanaf de weg zien we de achtergevel met de niendeur. Vlak voor de boerderij staat de gemetselde waterput met daarnaast de puthaal, die nodig was om het water uit de put halen. De oudste erven kennen veelal een put van Bentheimer zandsteen. Jongere erven, zoals de Kievit, moesten het doen met een gemetseld exemplaar.
De Kievit was sinds 1842 eigendom van de familie Elderink, die het boerderijtje verpachtte. De Elderinks hadden tussen de huidige Meijersgaardenweg en de Buurserbeek een theehuisje laten bouwen, waar zij, net als op het Nijenhuis, graag verbleven. Rond 1900 was Herman Elderink (1830-1918) de eigenaar. Zijn dochters brachten de tijd graag door aan de beek en het mooie natuurschoon van het Buurserzand. Eén van de dochters is de bekende schrijfster en dichteres Catharina (Cato of Toos) Elderink (1871-1941), zie inzet-foto. Zij heeft in Buurse veel inspiratie opgedaan voor haar werk, waarin ze op treffende wijze het land en volk tekent.
In 1924 verscheen haar bundel “Oet et laand van Aleer; Twènter vertelsels”. Hierin is het gedicht Middeweenterstied opgenomen, dat past bij deze foto. Cato begint in de bundel met de volgende tekst: “Mennigeen zal de kop wal schudden en zeggen: “Nig meer van oonze tied, wel wil dee sproake nog sprèkken, dee deunkes nog heuren!” Inmiddels zijn we bijna 100 jaar verder. Inderdaad is de tekst niet helemaal van deze tijd, maar “wie kunt d’r nog oet kommen’.

MIDDEWEENTERSTIED

Waleer um de middeweenterstied,
As de dage ko’t zeent en d’oavonden lang,
Dan schikten wi-j mangs um et knappende veur
En kwammen oaver oalde vertelsels te gang.
Boeten was dat stikduustere nacht,
Doar steuf de snee, doar gierden de weend,
Mi-j heugt nog zoo goed, was der dan wör’ vertèld;
Dat vergets dow nig gaw, wat di-j goed was as keend.

Op meinschen en muren en koppergerei
Spöl flakkrend ’n schien van et hoalt op den heerd;
In de heuke bleef ’t schemm’rig en zwat op de dèl,
Doar reurden zik mangs nog ’n beest of ’n peerd.
De manleu maakten ‘nen koarf of ne haark,
’t Oalde schaeper breiden ne sökke bi-j ’t veur,
Mooder zat ’t kotst bi-j de löchte en spun,
En wi-j keender, schèlden de earpel vuur eur.

Meer höastig was nums, want wi-j hadden de tied.
’n Boer hef joo ’s weenters gin boetenwèrk meer,
Dan lè ’t oalde schaeper zien breiden bi-j zied,
Hee stopten ne piepe en hoosten ’n keer,
“Ja” zeg ‘e, “ja, ‘k zin now tachentig joar;
Mi-j lik ’t lèven nen droom in de middagtied.
Boont trok ’t mi’j vuurbi-j, meer wor ik wakker eschud,
Dan stee an den hemmel de zun èven wied.

’n Meinschenlèven, ne kotte span,
’n Haandumdräijen in d’ eeuwigheid,
Et koomp en et geet en ’n ni-j geslacht
Heerscht op ’n hof noa zien eigen beleid.
Meer wat weett ze nog van wee vuur eer was,
Met wat kommen zal hebt ze de kop zoo vol.
Alleenig wee oald is zut geern achterum;
Doar is völ wat men joo nig vergètten zol.

De leefde en de zòrgen, van de vaa en van de moo,
Al de wil oet de vreulike keendertied,
De noabershölp woor’s nog op rèkkenen koons,
Dee gin uur te laat was, gin weg te wied.
Gait-eum, dee ne stè har an den heerd,
Dee sappiepkes oons snee en Sunt Märtenslöcht
En van aolde tieden vertellen kon,
As hee ’s oavends bi-j ’t veur zat en körve vlöcht.

As ’t oalde schaeper zoo van zien Gait-eum begon,
Dan kreeg oons oons mooder nig vrog noa ’t nust;
Van de weelde jacht, van wulve en speuk,
Vertelsels mangs eeuwen oald dee wust ‘t;
Van vader op zön wörren z’ oaver ebracht,
Now wo’dt ze vergètten, men les de kraant.
Vuur ’t leste rekt hier ow ’n vuurgeslacht
Oet dee oalde vertelsels en sagen de haand.