Foto van de week 2-8 maart 2020

Ouderwetsche Twentsche “Breulftenneugers” ANSICHTEN afl. 82

Half augustus vond er in de feesttent van de School & Volksfeesten in Buurse een zogenaamde boernbrulfte plaats. Hieraan voorafgaand waren begin juli, onder tropische temperaturen, veertig brulfte-neugers in ouderwets kostuum, op versierde fiets, met goastok, fles foezel en uitnodiging op pad gegaan om de Buursernaren persoonlijk te neug’n voor deze bruiloft. Bij iedere huisdeur lieten de brulfte neugers hun gedicht horen en werd een borrel geschonken voor een proost op het feestelijke bruiloftsnieuws. In Buurse wordt de ouderwetse boer’nbrulft eens in de tien jaar gehouden.

Een boerenbruiloft (de boernbrulfte) was vroeger voor de betrokken buurschap een gebeurtenis van het allergrootste gewicht. Het zat vol tradities. Eén van deze oude gebruiken was het uitnodigen van familie, vrienden en bekenden (het neugen). In Twente en de Gelderse Achterhoek was het brulfteneugen overal traditie, waarbij de lokale details konden verschillen.

H.W. Heuwel beschrijft in “Oud-Achterhoeksch Boerenleven, het hele jaar rond” het volgende:
“In het tweedonker gingen de brulfteneugers op stap. Vier span (paar) die samen zo’n anderhalf honderd gezinnen uit moesten nodigen. De jonge kerels hebben kunstbloemen aan de pet en zeilden schreeuwend/zingend en zwaaiend van erf naar erf. In de keuken doen ze staande hun boodschappen in fragmenten uit een ‘veel langer noodigersrijm’:
“Hier stuurt ons [naam bruidegom]
En ziene vrouw [naam bruid]
En ze loat oe op de brullefte verzeuken ankommenden [dag bruiloft]
Hoesgezetten nummes vergetten (alle huisgenoten);
Vrog kommen en lange blieven,
Anders ku’j ’t neet op kriegen;
Wee stokvisch met earple en riespap wil etten,
Mot leppel en vorke neet vergetten.”

Als de brulfteneugers hun ‘ansproake’ hebben gedaan, eisen ze daarvoor ook hun traditionele beloning. Een Groenlose spreuk is daarover duidelijk:
“Hebben wi’j ons woordje goed edaon,
Loat dan de flesse maor over taofel gaon
Veur miej en mien kammeraod
En schenk ‘nen borrel brandewien
Of Schiedammer mag het ook wal wean.

En voor de pechvogels:
“En he’j dan ginnen borrel in hoes,
Gèw ons dan ’n trad worst op de voest.
Heb i’j oons now good verstaon,
Dan köw ’n huusken wieder gaon.
( bron: D.J. van der Ven, ‘Met de goastok door Twente en Salland, levende folklore 1916-1966’)

Bernard Weenink (van erve Kots in Lievelde) schrijft in “Herinneringen van een oude Saksische boer” dat de brulfteneugers op stap gingen na de huwelijksafkondiging. Aan het huis van de bruidegom kregen de bruidsknechten, met een roos aan de pet en een versierde goastok, instructies wie ze al persoonlijk moesten verzoeken een hele of halve dag op de bruiloft te komen. Er werd bij die gelegenheid ook een goed borreltje geschonken en er was al een echte feeststemming gekomen. Twee aan twee trokken ze er op uit, soms 4 of 6 man, dit hing van de afstanden af en zij namen het er goed van en dronken er flink bij. Ze zongen of schreeuwden meer bruiloftsliedjes in marstempo en trokken zo van huis naar huis. Bij de deur aangekomen sloegen ze met de stokken op de luiken en deurposten en de bewoners kwamen nieuwsgierig aanlopen. Dan ging één van hen rechtop staan en na de versierde stok op de grond geklopt te hebben, met de pet achterop de kop begon hij een rijm op te dreunen. Na dit vertoon deden de neugers net of ze zo weer willen vertrekken, maar dan worden ze weer bij de jas gegrepen en roepen de anderen: “Neet weg goan, ie mot eerst wat gebroeken”. Dan komt de fles op tafel en na een goede borrel gedronken en tegelijkertijd zich te goed te hebben aan koffie en eieren, waarvan ze de schalen aan de stok rijgen, zingen ze allemaal van “Lang zullen ze leven”.
[Bernard Weenink 1880-1962 was in 1910 in Haaksbergen gehuwd met Mina Schonenborg 1884-1969. Bernard was in 1936 de oprichter van museumboerderij erve Kots in Lievelde]

-----------------------------------------------------------------------------------
De ansichtkaart is een zogenaamde ongelopen kaart. Dat is een kaart die niet is beschreven en waar geen postzegel op zit. De kaart is rond 1930 uitgegeven door de N.V. uitg. Mij. Rembrandt, Utrecht.
In 1921 werd te Utrecht door J. Bollegraf en E. Sanders de Uitgeversmaatschappij ‘Rembrandt’ opgericht. Het uitgeversbedrijf handelde in boeken, prentbriefkaarten en andere drukwerken. Na de bevrijding werd het bedrijf in Amsterdam voortgezet door de dochter van Bollegraf. In de jaren zeventig werd dit bedrijf geliquideerd. (Bron: H.J. Haverkate: ‘De geschiedenis van de Nederlandse prentbriefkaart’).e omgeving van het Laakmors. De vrijgekomen grond werd gebruikt voor de aanleg van enkele heuveltjes tussen ‘De Bommelas’ en het Buursermeertje. Het Buursermeertje werd al snel een geliefd recreatieoord, vooral voor inwoners van Enschede.ar.